ZEC Carnota-Monte Pindo

Introdución
Patrimonio Natural
Patrimonio Cultural
Outros recursos
Servizos
Información de utilidade
A ter en conta

Imaxes

Eventos

Non hai contido que amosar.

Introdución

Este espazo está catalogado como Zona Especial de Conservación, dentro da Rede Natura 2000. Comprende os Concellos de Cee, Dumbría, Mazaricos e Carnota, na provincia da Coruña, e ten 4.628,87 ha. de superficie das cales 438 ha son de augas mariñas.

Conta cun sistema dunar composto por dunas móbiles e semimóviles e unhas marismas asociadas dominadas por xuncais en moi bo estado de conservación. Xunto a estes ambientes levántase un macizo granítico (Monte Pindo) que destaca pola súa altura (627 m de altitude) e o seu granito rosado. A praia de Caldebarcos-Carnota é unha importante zona de cría da píllara das dunas.

O traballo de erosión converteu este macizo nun rechamante conxunto de extrañas figuras zoomorfas e antropomorfas. Na cima do Monte Pindo, dominando a praia, álzanse as ciclópeas rocas zoomorfas da Moa, e aos seus pés, no pequeno pobo de Ézaro, outro espectáculo único, a fervenza do río Xallas que se precipita ao mar desde 40 m de altura.

A praia de Carnota pasa por ser a máis extensa de Galicia. O areal, de sete quilómetros de longo por medio de ancho prolongado en dunas, ábrese nunha canle na zona norte por onde penetra o mar creando unha chaira intermareal de gran produtividade natural.

Patrimonio Natural

Posee un dominio de hábitats de interese comunitario. O conxunto dunar está composto por dunas atlánticas, dunas con vexetación esclerofila do Cisto-Lavanduletalia. Tras a duna péchase a lagoa costeira que ten marismas. Conta con extensas áreas intermareais, bancos de area cubertos permanentemente por auga mariña, pouco profunda e llanos fangosos ou areosos .

No interior distínguense, por un lado as zonas baixas, agrícolas, con importantes bosques ripícolas e pequenas masas de frondosas de recolonización, masas mixtas derivadas de antigos soutos e carballeiras e prados hidromorfos, e por outro lado, as ladeiras e cimas con ambientes de pendentes rochosas con vexetación casmofítica e queirogais secos europeos. As dunas teñen citas de Limonium dodartii.

También posúe matorrais halófilos mediterráneos e termoatlánticos, queirogais de Erica ciliaris e Erica tetralix, Erica vagans e turbeiras altas activas, entre outros.

En canto á flora podemos atopar Omphalodes littoralis e Sphagnum pylaisii

De invertebrados: Cerambyx cerdo, Elona quimperiana, Geomalacus maculosus e Lucanus cervus. De Anfibios e Réptiles: Chioglossa lusitanica, Discoglossus galganoi, Lacerta monticola e Lacerta schreiberi.

Mamíferos: Lutra lutra, Rhinolophus ferrumequinum e Rhinolophus hipposideros.

Patrimonio Cultural

Esta zona presenta un gran e variado patrimonio cultural, arqueolóxico e arquitectónico , debido á súa rica historia. Da época prehistórica consérvanse varios petróglifos, destacando o denominado Laxe Escrita. Existen varios castros, sobresaíndo o de Mallou que aínda conserva restos de murallas do seu poboado.

Non Monte Pindo, o alto do Pedrullo, situado a uns 265 metros de altitude, esconde no seu interior os restos do castelo medieval de San Xurxo, que foi construído aproximadamente no ano 900. É un castelo roquero, estos tipos de castelos eran construídos en zonas altas e preto da costa para controlar as incursións viquingas. Foi ordenado construír por Sisnando II.

No cume do Monte Pindo está a Pedra da Moa con pías (bañeiras naturais), onde se cre que se facían rituais celtas. Un pouco máis abaixo está a cova da Ermida, onde estaba unha vella igrexa da que se descubriu unha antiga inscrición. Crese que está relacionada cunha capela do século XII.

O patrimonio etnográfico é abundante, con elementos como hórreos, cruceiros, pontes, muíños, etc., entre os que destaca o hórreo de Carnota, considerado monumento nacional por ser o máis grande de España.

Antes de chegar á cima do Monte, dicir que atravesamos unha das murallas que pechaba o campo da Moa. Pola forma da súa construción pode ser do ano 500 ou 600. Esta muralla garda unha lenda, segundo a cal, a Raíña Lupa estaría enterrada a súa entrada con sete millóns de ouro na cabeza e outros sete millóns aos seus pés. O carreiro de subida ata o cume da Moa está vixiado polas figuras pétreas de formas humanas como o "guerreiro", no Chan de Lourenzo e outros castelos de granito que poñen a proba a gravidade e a imaxinación.